by Ontwerper Samuel Ross spreekt met Dezeen over zijn overstap naar beeldende kunst, zijn toekomst in productontwerp en hoe zijn visie “nooit is geweest om iedereen mijn T-shirt te zien dragen” bij de opening van zijn tentoonstelling Land.
Voor zijn allereerste soloshow in het VK exposeert Ross, die luxe herenkledinglijn A Cold Wall ontwerpt en een productieve mode- en productontwerper is die met merken als Louis Vuitton heeft gewerkt, schilderijen en sculpturen in de White Cube-galerij in Bermondsey, Londen.
Hoewel Ross al heel lang schildert, verloor hij mensen die dicht bij hem stonden – waaronder mentor Virgil Abloh, die in november 2021 aan kanker stierf – en ziek worden door het coronavirus waardoor hij zijn focus meer op kunst richtte.
“Het was die periode van Covid-19 waarin iedereen tijd had om na te denken: ‘voor welk type of merk of afdruk wil je herinnerd worden, wat wil je uitdrukken in je oeuvre?'” vertelde Ross aan Dezeen.
“We gaan er altijd van uit dat we veel tijd om handen hebben, maar het verlies van Virgil Abloh en de bredere verliezen deden zich voor tijdens Covid-19… Ik werd zelf erg ziek door covid, maar ik ben ook getrouwd en heb een kind gekregen. ‘, zei de kunstenaar.
“Al deze demontages en hermontages van het leven vonden plaats in die periode, en ik wilde me gewoon concentreren op het uiten van gevoelens, emoties en gebaren”, voegde hij eraan toe.
“In een ander leven was ik waarschijnlijk architect geweest”
Voor de White Cube-show, genaamd Land, ontwierp Ross een ruimte voor zijn abstracte schilderijen en sculpturen die meer gebruikt dan alleen de muren en vloeren waarop ze worden getoond.
Land is een combinatie van de kunstwerken, een soundtrack gecomponeerd door Ross, een geur die de kamer vult en is geïnspireerd door het huis van zijn grootmoeder in Brixton, en de ingang van de ruimte zelf.
“Ik heb de deuropening veel slanker en veel hoger ontworpen, dus als je deze kleine ‘cabine’ doorkruist, word je geraakt door een golf van geluid; ik scoorde het geluid en je gaat de ruimte binnen en het omhult naar buiten, ” hij zei.
“Het is grappig – in een ander leven of een ander systeem zou ik waarschijnlijk architect zijn geweest”, voegde Ross eraan toe. “Dit was een kans om met architectuur te spelen.”
Ross gebruikt een basis van Oriented Strand Board (OSB), multiplex en eendencanvas waarop hij zijn getextureerde, voelbare schilderijen maakt, die worden gemaakt door de planken te kantelen om de verf te mengen en in lagen aan te brengen.
Als knipoog naar de bredere focus van de tentoonstelling op werk, erfgoed en samenleving, mengde hij functionele industriële verf met meer traditionele acrylverf.
Dit is te zien in het kleurverzadigde schilderij 9 Hours, genoemd naar de tijd die nodig is om van Groot-Brittannië naar het Caribisch gebied te vliegen.
“Er zijn deze momenten van geleefde ervaring die psyche, aardrijkskunde en materialen ontmoeten die bepalen hoe we naar klasse kijken. ” hij zei.
“Ze maken allemaal deel uit van het gesprek over industriële materialen, geïndustrialiseerde lichamen, geografie en toegang tot materiaal, toegang tot locatie.”
Lens van tentoonstelling “kantelt naar de Black British-ervaring”
De tentoonstelling maakt deel uit van een breder onderzoek dat Ross, wiens ouders allebei van Caribische afkomst zijn, had ondernomen naar zijn eigen achtergrond.
“Ik denk dat ik het woord zwart veel meer heb betwist”, legde hij uit.
“Omdat het van nature geen fysieke locatie heeft – het is een gedecentraliseerde naam, wat historisch gezien logisch is. Maar het probleem is dat het niet veel doet voor de oorsprong van iemands zelf.”
“Het heeft een vluchtig diasporisch karakter, maar als je je afvraagt ’wie ben ik, waar kom ik vandaan’, moet je waarschijnlijk met meer details komen,” voegde hij eraan toe.
“Dit is waar het idee van British Caribbean de kern vormde van veel van waar ik me op probeer te concentreren, kijkend naar de zwarte Britse kunststromingen van de jaren ’70 en ’80.”
Met de tentoonstelling hoopte Ross een meeslepende ervaring te creëren die iets van zijn eigen achtergrond zou overbrengen, terwijl hij ook zou spreken over de bredere menselijke conditie.
“De kunstwerken gaan in wezen over het uitdrukken van de menselijke ervaring, met een lens die neigt naar de Black British-ervaring”, zei hij.
Aangezien Ross een gevestigde naam is geworden in de mode- en designindustrie, helpt hij ook opkomende ontwerpers via zijn Black British Artist Grants, die in zijn vierde jaar lopen en voornamelijk uit eigen middelen worden gefinancierd.
“Het krijgt in bepaalde sectoren niet zoveel publieke aandacht als nu zou moeten, omdat ze nodig hebben wat op dat moment hot is, maar de programma’s zullen doorgaan en we voegen nog steeds jaarlijks nieuwe partners toe”, zei hij.
Kunst maken is anders dan de manier waarop hij als ontwerper had gewerkt, zei Ross.
“Het is een beetje een uitademing om gewoon te schilderen, gewoon te beeldhouwen, en het voelt ongelooflijk om het medium te begrijpen waarin ik mezelf op de lange termijn wil uitdrukken”, zei hij.
“Met product- en industrieel ontwerp is er een geest waarin nieuwsgierigheid zichzelf opwerpt door uitdaging en probleemoplossing”, zei hij.
“Hierdoor val je vaak in verschillende categorieën of goederenklassen, wat echt opwindend is – om te zeggen: ‘wat is mijn kijk op het ontwerp van de creditcard? Wat is mijn kijk op een auto? Wat is mijn kijk op de stoel?'”
“En dat is ongelooflijk; het is bijna een Rubik’s Cube en je lost letterlijk problemen op”, voegde hij eraan toe.
“Maar binnen de kunsten had ik het gevoel dat ik altijd een schilder ben geweest, het kostte me alleen wat tijd om de sprong te wagen.”
“Er is maar zoveel product dat mensen nodig hebben”
Ross was ook gedesillusioneerd geraakt door “enkele van de macro-issues binnen de modesector”.
“Als je nadenkt over het systeemontwerp van wat er op supply chain-niveau gebeurt, is het nogal vervelend”, zei hij.
“Dat heeft niet te maken met creativiteit en expressie, maar met engineering en supply chain management”, voegde hij eraan toe. “Ik kan het niet negeren – het is geen apathie die het met zich meebrengt, het is geen frustratie, het is een teleurstelling.”
Bovendien begon hij het massaproductieaspect van mode in twijfel te trekken.
“Ik reisde in 2019 naar Guangzhou in China en ging naar een fabriek van een leverancier, en ik keek naar een emmer nylon in vloeibare vorm voor me”, zei hij.
“Als je daarnaar kijkt, denk je bij jezelf: misschien is dit niet de juiste plaats om je in te spannen”, voegde hij eraan toe. “Ook is de vermoeidheid van de consument een groot probleem – ik denk dat er maar zoveel producten zijn die mensen nodig hebben.”
In plaats daarvan is zijn visie voor A Cold Wall nu gebaseerd op historische plaatsing en curatoriële elementen.
“Mijn visie op mode is nooit geweest om iedereen mijn T-shirt of mijn jas te zien dragen, ik denk dat dat een beetje beperkend is,” zei Ross.
“In die sector wil ik mooie kledingstukken maken die historisch gezien iets toe te voegen hebben. De V&A-overname vorig jaar van de Converge Gilet betekende veel voor mij, want daar wil ik met conceptuele kleding naartoe gaan.”
Ross ziet zichzelf in de toekomst vooral focussen op kunst en design.
“Op dit moment werk ik op drie gebieden: kunst en design met een kleine d en een grote D, en ik denk dat ik de capaciteit heb om me op twee te concentreren”, zei hij.
“Natuurlijk heb ik nog tijd voor mode, maar ik heb het gevoel dat er meer urgentie is om te spreken in de ontwerpopdracht en binnen de opdracht voor beeldende kunst,” voegde hij eraan toe.
“Het aspect beeldende kunst is iets wat ik voor altijd zal blijven doen. Ontwerpen wil ik de komende 15-20 jaar blijven beoefenen.”
Andere kunstwerken van Ross zijn momenteel ook te zien op de tentoonstelling Mirror Mirror: Reflections on Design in Chatsworth.
Land is te zien in White Cube Bermondsey van 5 april tot 14 mei. Ga voor meer evenementen, lezingen en installaties in architectuur en design naar Dezeen’s Events Guide.
